In de zorg
Stel je eens voor dat je een bewoner bent,
dat je je eigen man of je eigen vrouw niet meer kent.
Dat je je eigen verleden bent vergeten
en niet meer zelfstandig kunt eten.
Dat een ander je staat te wassen,
en kijkt of die trui daar wel bij zou passen.
Je grijze haren staat te borstelen,
omdat je dit zelf niet meer voor elkaar kunt worstelen.
Je ook nog naar een WC wordt gebracht
en de verzorgster voor de deur op je wacht.
Stel je nu eens voor dat je de bewoner kent,
dat jij dus in feite haar eigen man bent.
En je ziet dan dat zij je niet meer herkent
en je een vreemde voor haar bent.|
Je maakt je wat zorgen over haar witte gezicht|
en je vraagt "de nieuwe zuster" over haar gewicht.
Dat je maar niet kunt begrijpen
waarom ze nu opeens begint te knijpen.
Stel je nu eens voor dat jij "die nieuwe zuster" bent
En je bent nog niet helemaal gewend.
|
En dat je wel graag iets tegen een bewoner wilt zeggen,
maar niet weet hoe en waar de klemtoon te leggen.
En toch wordt er iets van je verwacht,
dus zeg je maar wat onhoorbaars, iets heel zachts.
Zo zit je dan radeloos, en je voelt je zo machteloos.
Stel je nou zelf eens voor..
Dat je een ervaren kracht zou zijn,
en al deze mensen zou kunnen helpen,
was dit niet fijn.
Je geeft een steuntje hier en een steuntje daar
dit vergeet dan veel geduld en het is best wel zwaar.
Je hoort dan vaak "gunst, dat je dit allemaal kan
Daar krijg ik echt bewondering van"
Dan weet je niet zo gauw iets te zeggen
het is ook heel moeilijk uit te leggen
Maar wat zou je zijn als je hier allemaal alleen voor zou staan
Niet gemakkelijk neem dat van mij aan!
Ter Apel, Alida, oud-leerlinge van Harm Hillinga.
